A fotografía aparécenos así coma o acontecemento máis importante da historia das Artes plásticas. Sendo á súa vez unha liberación e unha culminación , xa que permitíu á pintura occidental liberarse definitivamente da obsesión realista e recobrar a súa autonomía estética.


O realismo impresionista, a pesar das súas coartadas científicas, é o máis oposto ó afán de reproducir as apariencias. A cor tan só podía devorar a forma se ésta deixaba de ter unha importancia imitativa. E cando con Cézanne, a forma toma novamente a posesión da tela, non o fará xa atendendo a unha xeometrá ilusionista da perspectiva. A imaxe mecánica, facéndolle unha competencia que, máis aló do parecido barroco ía ata a identidade co modelo, obligou á pitura a convertirse en obxecto.



Dende agora o xuizo condenatorio de Pascal perde a súa razón de ser, xa que a fotografía nos permite admirar na súa reprodución o orixinal que os NÓ.S.O.S ollos non terian sabido AMAR; e a pintura pasou de ser un puro obxecto cuxa razón de existir xa non é a referencia coa natureza.


Por outra arte, O CINEMA É UNHA LINGUAXE

André "Vasito" Bazin. Qu´est-ce que le Cinéma?