pudriríansenos os ollos se puidésemos mirar a realidade.

queremos filtros, queremos carautas, temos medo do real.

os sesos desparramados dun neno somalí son convertidos en píxeles por poderosos ccd´s
[servíndo así de aliño na comida familiar] [mirando co seu ollo morto dende a ventá]

non vexamos o real, non vivamos no real.

gústame mirar polo obxetivo, e coma se a cámara fose unha prolongación do teu ollo, un órgano místico que se achega e se alonxa.


o mellor dun plano calquera, é o que se deixa fora do encadre.

xa que nunca teremos valor para grabar, rodar, realmente--- o real.