pudriríansenos os ollos se puidésemos mirar a realidade.
queremos filtros, queremos carautas, temos medo do real.
os sesos desparramados dun neno somalí son convertidos en píxeles por poderosos ccd´s
[servíndo así de aliño na comida familiar] [mirando co seu ollo morto dende a ventá]
non vexamos o real, non vivamos no real.
gústame mirar polo obxetivo, e coma se a cámara fose unha prolongación do teu ollo, un órgano místico que se achega e se alonxa.
o mellor dun plano calquera, é o que se deixa fora do encadre.
xa que nunca teremos valor para grabar, rodar, realmente--- o real.
sábado, 17 de mayo de 2008
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentarios:
Para que vexas que non me esquecín de pasar por aqui!
Sigo sen novas túas.
Saudos.
Publicar un comentario